Amsterdam

Bm F#7
In de stad Amsterdam, waar de zeelieden lallen,
G F# Bm
tot hun nachtmerries schallen, over oud Amsterdam.

In de stad Amsterdam, waar de zeelieden dronken
als een wimpel zo lam, in de dokken gaan ronken.
In de stad Amsterdam, waar de zeeman verzuipt
vol van bier en van gram, als de morgen ontluikt.
In de stad Amsterdam, waar de zeeman ontwaakt
als de warmte weer blaakt, over damrak en dam.

In de stad Amsterdam, waar de zeelieden bikken,
zilv'ren haringen slikken, bij de staart,uit de hand
Van de hand in de tand, smijten zij met hun knaken,
want ze zullen hem raken, als een kat in het want.
En ze stinken naar aal, in hun grofblauwe truien,
en stinken naar uien, daarmee doen ze hun maal.
Na dat maal staan ze op, om hun broek dicht te knopen
en dan gaan ze weer lopen, en het boert in hun krop.

In de stad Amsterdam, waar de zeelieden zwieren,
en de meiden versieren, buik aan buik, lekker klam.
En ze draaien hun wals, als een wentelende zon,
op de klank, dun en vals, van een accordeon.
En zo rood als een kreeft, happen ze naar wat lucht,
tot opeens met een zucht, de muziek het begeeft.
Met een air van gewicht, voeren zij met wat spijt,
dan hun Mokumse meid, weer terug in het licht.

In de stad Amsterdam, waar de zeelieden zuipen,
en maar zuipen en zuipen, en daarop nog eens gaan zuipen.
Zuipen op het geluk, van een hoer op de wallen,
of een hamburgse hoer, nou ja, van een goed stuk.
Van een slet die zichzelf, en haar deugd heeft geschonken,
voor een gulden of elf, en dan zijn ze goed dronken.
En met wankle lijven, lozen zij dan hun drank,
pissen zoals ik jank, op de ontrouw der wijven.

In de stad Amsterdam, in de stad Amsterdam

...

Bedankt voor je beoordeling!